مومیایی نوعی قیر طبیعی بود که از صخره های هم جوار معادن نفت به طور طبیعی ترشح می شد مومیایی به معنی صمغ ، انگُم و روغن است .بنابر سفرنامه ی شاردن ، ایرانیان باور داشتند که دانیال نبی تهیه و ترتیب استعمال مومیایی را به ایشان آموخته است .وی می نویسد : « مومیایی را برای شکستگی وگسستگی بکار می بردند و نیم در هم آن کافی بود تا درد را در مدت 24 ساعت شفا بخشد نظر به آزمایش این داروی گرانبها ، همه ایرانیان بدان ایمان دارند و تمامی صخره سنگ هایی که در کرمان و خراسان از آنها مومیایی واقعی ترشح می شود ، متعلق به دولت است و به خزانه ارسال می شود و هنگام لزوم به اندک بهایی آن را از گنجینه می گیرند»  در زمان فتحعلی شاه قاجار این داروی محرک و مقوی را درون جعبه های نقره ای می ریختند و مهر و مو می کردند وبه حضور شاه می فرستادند .بهترین نوع مومیایی ، سیاه و براق است که بوی بدی نداشته باشد و آن را قیر طبیعی ، زفت رومی ، رفت یا بس ، زُفت البحر ، حمر ، کفر الیهود و فقر الیهود می نامیدند. از حل کردند مومیایی در روغن ، ماده ی نرم وخمیر شکلی بدست می آید که سابقاً مرهم نقاط ضرب دیده بود خوردن محلول مومیایی در روغن و ضماد آن را برای شکستگی اعضاء و بیرون رفتن مفاصل و کوفتگی و پاره شدن عصب و عضله ، در طب قدیم ، تجویز می کردند .در طب عوام مومیایی علاوه بر الیتام شکستگی و پیچ خوردن مفاصل و درآمدن از جای خود ، در رفتن ، حرکت مفصل در غیر جهت طبیعی خود و بطور کلی ، ضرب دیدگی های استخوان بکار می رفت .همچنین مومیایی ، یکی از داروهای مطمئن برای از بین بردن ترس و دلهره و بیماری قلبی نیز  بود که در نیمه شب همراه با اندکی شیرینی به نیت شفا ، به بیمار خورانده می شد ، شرطش این بود که بیمار خوردنش را بروز ندهد ودر هنگام خوردن مومیایی ، سکوت کامل برقرار باشد برای برخی از افراد تهیه و آماده سازی مرهمی از مومیایی برای رفع درد بیمار مشکل بود.

نوع: توليد ويژه صوتی

موضوع : اطلاعات عمومی

کاری از :پوران حاجتی